Autor: oleksandr

Zespoły restauracji, nasi Wolontariusze w całym kraju zapraszają do włączenia się w pomoc. Podziękują każdemu uśmiechem. W czasie McHappy Day warto zakupić frytki sobie, rodzinie, przyjaciołom. Każda porcja pomaga. 

Aukcja dzieł sztuki ART & Charity 2025, organizowana przez Fundację Ronalda McDonalda, odbędzie się 20 października w Art Box Experience w Fabryce Norblina – miejscu, w którym sztuka spotyka emocje, a emocje zamieniają się w działanie. To będzie niezwykły wieczór w towarzystwie przyjaciół, partnerów Fundacji i artystów, których łączy wspólna misja: „Aby rodzina mogła być razem.”

W tym roku aukcja poświęcona jest budowie trzeciego Domu Ronalda McDonalda w Polsce, który powstaje przy Instytucie „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie. Każde podarowane dzieło, każdy gest i każda licytacja to wyraz troski o tych, którzy w czasie choroby dziecka potrzebują przede wszystkim bliskości i obecności rodziny.

Scenografię i oprawę tegorocznego wydarzenia współtworzą z Fundacją niezawodni partnerzy – Perfectto i Dreamage – którzy od lat nadają tej aukcji wizualny blask i emocjonalną głębię, tworząc przestrzeń, w której sztuka naprawdę porusza. 12 wyjątkowych dzieł wybranych przez kuratora Michała Borowika oraz jedno niezwykłe doświadczenie – udział w medycznej symulacji podarowane przez IPCZD – już czeka na licytujących.

To wieczór, który połączy artystów, darczyńców i przyjaciół Fundacji w jednym wspólnym rytmie – rytmie serca.

Wśród artystów, którzy przekazali swoje prace, znalazła się Justyna Borucka – malarka od lat związana z Cykladami. Jej obraz „Nowa Ziemia”, wykonany z pudru marmurowego, pumeksu i ziemi, to dzieło pulsujące cichą siłą greckiej natury i pamięcią planety.

Pani obraz powstał z unikalnych, naturalnych materiałów: pudru marmurowego, pumeksu, ziemi. Co sprawiło, że właśnie one stały się fundamentem dzieła?

Wybór tych konkretnych naturalnych materiałów jest dla mnie czymś bardzo osobistym. To materia niosąca w sobie pamięć natury i głębokiego czasu, zapis procesów geologicznych, które ukształtowały krajobraz Cyklad. Pracując z nimi, mam poczucie autentycznego kontaktu z miejscem i jego historią – z pierwotną energią ziemi.

Moja twórczość jest również formą sprzeciwu wobec trendów postmodernizmu i współczesnego oderwania od wartości dobra i prawdy. W świecie, w którym coraz częściej zaciera się granica między autentycznym a wykreowanym, między faktem a interpretacją, pragnę powrócić do materii – do tego, co niepodważalne.

Naturalne materiały są dla mnie symbolem prawdy, trwałości i sensu. Moja sztuka wyrasta z natury, ale także z potrzeby przywracania równowagi – zarówno tej wewnętrznej, ludzkiej, jak i równowagi człowieka z otaczającym go światem i jego pierwotnym rytmem.

W swoich projektach łączy Pani sztukę, naukę i naturę. Jak ważny jest dla Pani dialog między tymi trzema wymiarami?

Mój autorski język artystyczny, będący dorobkiem wielu lat pracy, łączy w sobie naturę, naukę i intuicję. W swojej praktyce poszukuję równowagi między uczuciem a poznaniem – między tym, co zmysłowe i intuicyjne, a tym, co oparte na wiedzy i obserwacji.

Dialog między sztuką, nauką i naturą jest dla mnie nie tylko źródłem inspiracji, lecz także sposobem rozumienia świata. Każda z tych dziedzin mówi własnym językiem, ale dopiero ich spotkanie pozwala zbliżyć się do prawdy i spokoju.

Dziś czuję, że moja sztuka przekroczyła granice osobistej narracji. Stała się głosem wrażliwości ekologicznej, adwokatem natury głosem Cyklad, a także współczesnego, zabieganego i rozproszonego człowieka, któremu kontakt z pierwotnymi siłami natury daje chwilę skupienia, refleksji i wytchnienia.

Pani prace były prezentowane na całym świecie – od Japonii po Londyn. Czy odbiór różni się w zależności od miejsca i kultury?

Nie zawsze miałam okazję obserwować bezpośredni odbiór moich prac, ale docierające do mnie reakcje pokazywały, że niezależnie od miejsca ludzie potrafili odczytać ich przekaz. Myślę, że kontakt z naturą i prawdą materii ma w sobie uniwersalny język, który przekracza granice kulturowe. Sztuka oparta na szczerych intencjach i autentycznym doświadczeniu natury zawsze znajdzie wspólny rytm z wrażliwym, świadomym odbiorcą.

Czy w Pani dziełach kryje się także pewien apel, refleksja nad kruchością i siłą naszej planety?

Na pewno w moich pracach kryje się refleksja nad kruchością Cyklad. Tego niezwykłego miejsca, w którym natura, wewnętrzny ogień ziemi, morze i wiatr wciąż współtworzą niepowtarzalny krajobraz. Jednak w szerszym sensie jest to także refleksja nad kruchością i siłą ludzkiego istnienia.

Wierzę, że kontakt z wnętrzem ziemi zasila nasze własne wnętrze – przynosi spokój, poszerza świadomość i uczy nas o możliwościach przemiany. W rytmie ponadczasowych procesów natury odkrywamy lekcje o nieskończonych możliwościach transformacji, które pozwalają nam się rozwijać i pełniej wyrażać siebie.

Jakie miejsce zajmuje „Nowa Ziemia” w Pani historii twórczej, czy traktuje go Pani jako część większej opowieści, czy raczej jako osobny rozdział?

Mój dorobek twórczy jest wynikiem wieloletnich, metodologicznych serii, z których każda składa się na większą całość. Ten obraz należy do serii New Earth (Nowa Ziemia), która rozpoczęła się w 2018 roku serią Earth (Ziemia) – w tym samym czasie, gdy przyszedł na świat mój syn. Seria przekształciła się w Nową Ziemię wraz z wybuchem pandemii.

W tym intensywnym dla nas wszystkich czasie zastanawiałam się, jaka może być moja twórcza odpowiedź na globalny kryzys i chaos. Nowa Ziemia powstała jako symbol transformacji, wsparcia i poszukiwania równowagi w niepewnych czasach.

Jak długo powstawała ta praca? Czy proces jej tworzenia różnił się od innych dzieł?

Jak już wspomniałam moje prace dosłownie wyrastają z ziemi, a proces twórczy zaczyna się od bezpośredniego kontaktu z naturą. Nie chodzi tu jedynie o inspirację – to także praktyczna konieczność, ponieważ większość materiałów wyszukuję i zbieram samodzielnie z natury. W tym procesie muszę być w pełni obecna i uważna na to, co mnie otacza.

W pracowni też potrzebuję dużej dawki wewnętrznego spokoju i dobrej energii, która później emanuje z pracy. Nie mogłabym przekazywać idei harmonii i spokoju, gdybym sama nie była w stanie wewnętrznej równowagi. Ta konkretna praca powstawała około trzech miesięcy. Jak każda tworzona specjalnie na aukcję, została przygotowana z wyjątkową intencją.

Tworzona z myślą o małych pacjentach i ich rodzicach, praca ta podobnie jak nasza Matka Ziemia, odzwierciedla wytrwałość, siłę i wiarę w moc przemiany – nawet w obliczu najtrudniejszych doświadczeń.

Jak długo współpracuje Pani z Fundacją Ronalda McDonalda, jak zaczęła się ta współpraca i jakie znaczenie ma ona dla Pani?

Współpracę z Fundacją Ronalda Macdonalda rozpoczęłam w 2021 roku kiedy to skontaktowała się ze mną Pani Katarzyna Kędracka z propozycją wsparcia działań Fundacji. O mojej działalności artystycznej Pani Katarzyna dowiedziała się dzięki wywiadowi jaki ukazał ze mną w magazynie “Zwierciadło.” 

Czuję się niezmiernie wyróżniona, że już po raz trzeci będę mogła wziąć udział w tym szczytnym i szlachetnym wydarzeniu. Tegoroczna edycja aukcji ma dla mnie szczególne znaczenie, ponieważ jako dziecko sama byłam pacjentką w “Centrum Zdrowia Dziecka” i dobrze pamiętam tamten czas oraz rozłąkę z rodzicami. Dlatego dziś, po wielu latach, możliwość wsparcia innych dzieci i ich rodzin ma dla mnie głęboko osobisty wymiar.

To dla mnie ważne doświadczenie, że moja twórczość może realnie pomagać – przynosić wymierne wsparcie rodzinom i dzieciom w potrzebie. Dochody z aukcji są dla mnie nie tylko powodem do dumy jako artystki, lecz przede wszystkim dowodem na to, że sztuka może rzeczywiście działać na rzecz dobra społecznego. Wierzę, że twórczość ma prawdziwy sens wtedy, gdy niesie ze sobą coś więcej niż estetyczne przeżycie – kiedy staje się narzędziem wsparcia, solidarności i zmiany na lepsze. 

Kurator aukcji Michał Borowik nazwał dzieło Justyny Boruckiej „geologicznym świadectwem pamięci planety, w której materia przemawia głosem czasu głębszego niż historia.”
W tym jednym zdaniu zawiera się istota całego wieczoru ART & Charity 2025 – spotkania ludzi, dla których sztuka nie kończy się na płótnie, lecz staje się mostem między człowiekiem a człowiekiem, gestem, który buduje dom.

Z greckiej wyspy Paros, skąpanej w słońcu i morskiej soli, obraz „Nowa Ziemia” wyruszył w podróż do oddalonej o 2 tysiące kilometrów Warszawy, by stać się częścią ART & Charity 2025.

Rada Fundacji Ronalda McDonalda zdecydowała o zmianach w składzie Zarządu i Rady Fundacji.

Do Zarządu Fundacji dołącza dr Piotr Cyburt – dotychczasowy wieloletni członek Rady oraz
przewodniczący Komisji Finansów.

Dr Piotr Cyburt zastąpi dotychczasowego i zasłużonego dla rozwoju Fundacji – wiceprezesa zarządu Krzysztofa Kłapę, który kończy współpracę z zarządem Fundacji, ale nie z Fundacją, pozostając Przyjacielem, Wolontariuszem i Ambasadorem misji „Aby rodzina mogła być razem”.

Decyzją Rady Fundacji do grona jej członków dołączyła adwokat Ewa Hanusz – Gintowt, wieloletnia Wolontariuszka w programie Pokoi Rodzinnych DSK UCK WUM, ekspertka Rady i przewodnicząca Komisji Nominacji i Ładu Korporacyjnego.

Do Rady Fundacji 25 lipca 2025 roku dołączy ponadto prof. Mirosław Wielgoś – wybitny ginekolog, naukowiec, zaangażowany w działania na rzecz postępu w medycynie, wieloletni dziekan oraz rektor Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w latach 2016-2020. Prof. Mirosław Wielgoś jest ambasadorem modelu opieki skoncentrowanej na całej rodzinie dziecka – Family – Centered Care.

Prof. M. Wielgoś dołączy także do grona wybitnych ekspertów jako członek Komisji Programowej, obok takich osobistości prof. Jerzy R. Kowalczyk, prof. Ernest Kuchar, dr Maria Kotowska, Anna Sobota, dr Grażyna Nowak-Połomska, prof. Paweł Litwiński, ekspertem Komisji jest także dr n. hum. Anna Jakubowska-Winecka.

Swoją pracę w Radzie Fundacji 25 lipca 2025 roku kończy wieloletni członek Rady i Przyjaciel Fundacji – Waldemar Topolski. Na kolejną 3-letnią kadencję Rada Fundacji powołała: Alinę Borucką, prof. Jerzego R. Kowalczyka, Rafała Naruńca, Artura Rytla i Agnieszkę Wdowińską.

Współczesne budownictwo nie powinno odpowiadać wyłącznie na potrzeby funkcjonalne. Musi być odpowiedzialne, trwałe i służyć tym, którzy najbardziej potrzebują wsparcia – rodzinom dzieci w trakcie długotrwałego leczenia. Podczas konferencji organizowanej przez Ministerstwo Rozwoju i Technologii Fundacja Ronalda McDonalda została zaproszona do rozmowy o nowoczesnych rozwiązaniach w budownictwie społecznym.

Głos Fundacji zabrzmiał w wystąpieniu Katarzyny Rodziewicz, Prezes i Dyrektor Wykonawczej Fundacji, która przedstawiła historię i założenia nowego Domu Ronalda McDonalda budowanego przy Instytucie „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie.

Wizualizacja trzeciego Domu Ronalda McDonalda w Polsce

To będzie trzeci taki Dom w Polsce – po Krakowie i Warszawie, gdzie od lat wspieramy rodziny małych pacjentów największych szpitali pediatrycznych. Na całym świecie pomaga już blisko 400 Domów Ronalda McDonalda. Wszystkie łączy jeden cel: być blisko, wtedy gdy rodzina najbardziej tego potrzebuje.

Nowy Dom przy IPCZD budowany jest w technologii CLT – nowoczesnego, prefabrykowanego drewna klejonego krzyżowo. To rozwiązanie, które doskonale wpisuje się w wartości Fundacji:

• pozwala budować szybko i precyzyjnie,

• zmniejsza ślad węglowy,

• zapewnia wysoki standard energetyczny,

• daje możliwość tworzenia przyjaznej, naturalnej przestrzeni.

Wybór CLT to świadoma decyzja – nie tylko technologiczna, ale także społeczna i środowiskowa. To technologia, która służy projektom, w których czas i jakość mają kluczowe znaczenie, a troska o dobrostan użytkowników idzie w parze z odpowiedzialnością za planetę.

Dom Ronalda McDonalda przy IPCZD będzie wspierał rodziny przez kolejne 40 lat. Z myślą o setkach tysięcy noclegów i chwil wytchnienia, które w tym czasie umożliwi. To projekt długofalowy, przemyślany, zaprojektowany z myślą o trwałości – zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej.

W realizacji tak złożonych projektów nie jesteśmy sami. Dziękujemy wszystkim partnerom technologicznym, projektowym i wykonawczym, którzy są z nami na każdym etapie. Szczególne podziękowania kierujemy do Tomka Puchalskiego – wolontariusza Fundacji, który zrelacjonował konferencję i przygotował materiał wideo oraz zdjęcia dostępne poniżej.