Nigdy się nie poddawaj! To motto towarzyszy naszej rodzinie od momentu, gdy w 12. tygodniu ciąży dowiedzieliśmy się, że nasz synek Dawid ma bardzo rzadką wadę serca – Anomalię Ebsteina.
Po jego narodzinach spędziliśmy dwa tygodnie w szpitalu, gdzie lekarze dokładnie planowali dalsze leczenie. Wiedzieliśmy, że operacja będzie konieczna, ale dopiero gdy Dawid podrośnie. Przez pięć lat żyliśmy między nadzieją a strachem, aż pewnego dnia stracił przytomność. Nie było czasu– wiedzieliśmy, że jego zastawka trójdzielna musi zostać zoperowana jak najszybciej.
Aby zapewnić Dawidowi najlepszą możliwą opiekę, znaleźliśmy się w Pensylwanii, a po pięciu miesiącach całą rodziną polecieliśmy do Pittsburgha. Mogliśmy sobie na to pozwolić, ponieważ nawiązaliśmy kontakt z tamtejszą Fundacją Ronalda McDonalda, która zapewniła nam miejsce w Domu tuż obok szpitala. To wsparcie dało nam ogromną siłę i nadzieję – samo wspomnienie tych chwil wzrusza nas do dziś.
Pobyt w USA miał trwać co najmniej miesiąc. Nie wyobrażaliśmy sobie, by ktoś z nas musiał zostać w Polsce – chcieliśmy być razem w tak trudnym czasie. Dzięki Domowi Ronalda McDonalda mogliśmy lecieć całą rodziną, wspierać się nawzajem i mieszkać w godnych warunkach. To, że Dawid miał nas blisko, sprawiło, że po operacji bardzo szybko wrócił do zdrowia i wszyscy mogliśmy wrócić do domu.
Jednak życie wystawiło nas na kolejną próbę. Po prawie dwóch latach Dawid musiał przejść drugą operację na otwartym sercu. Tym razem w Polsce, w Warszawie, gdzie znaleźliśmy wspaniałego kardiochirurga. Operacja się udała, ale rekonwalescencja była już trudniejsza i znacznie dłuższa. Pobyt w szpitalu się przedłużał, a zbliżały się Święta Bożego Narodzenia. Jesteśmy z Zielonej Góry, Warszawa jest oddalona od naszego domu o prawie 500 km. Ktoś w szpitalu wspomniał o Domu Ronalda McDonalda – zaczęłam szukać informacji i nie mogłam uwierzyć, że taki sam Dom, jak ten w Pittsburghu, istnieje także w Polsce, tuż przy naszym szpitalu! – mówi Paulina, mama Dawidka.
Mąż szybko załatwił formalności i dostaliśmy zielone światło na zameldowanie. Spakowaliśmy walizki, zabraliśmy młodszego synka Maksa i dzień przed Wigilią wyruszyliśmy w podróż, aby być razem, dzięki Fundacji Ronalda McDonalda!
Dom Ronalda McDonalda znajduje się tuż przy Dziecięcym Szpitalu Klinicznym Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Panuje w nim niesamowita atmosfera. Jest duży, piękny, zadbany i przede wszystkim bezpieczny. Pracownicy i wolontariusze to cudowni ludzie, pełni życzliwości i ciepła. Mogliśmy prać Dawidowi piżamki w dużej pralni, gotować jego ulubione dania w doskonale wyposażonej kuchni. Często nie mieliśmy czasu na gotowanie, ale dzięki wolontariuszom w Domu zawsze było coś ciepłego do zjedzenia. Legendarne rosół i naleśniki – naprawdę nigdzie nie smakują tak dobrze jak tutaj! Codziennie rano i wieczorem pieczone są świeże bułeczki, a zapach aromatycznej kawy roznosi się po całym Domu.
Dzięki tej atmosferze i wsparciu można na chwilę zapomnieć o szpitalnej rzeczywistości i poczuć się jak w domu. To niezwykłe, że taka Fundacja istnieje i wspiera rodziny, które w trudnym czasie muszą być daleko od swoich domów. My mogliśmy być razem przez prawie miesiąc. Dawid wrócił do zdrowia, my opuściliśmy nasz pokój, zwolniliśmy miejsce dla innej rodziny, która również potrzebuje tego wsparcia. Pokój stał pusty raptem parę godzin.
Z całego serca będziemy wspierać Fundację Ronalda McDonalda, aby mógł powstać kolejny Dom w Polsce, dający bliskość rodzinom, których dzieci wymagają długiej hospitalizacji. Nic nie zastąpi obecności bliskich, podczas pobytu w szpitalu.
Paulina, Michał, Dawid i Maks
